20 najlepszych zwierząt gwiazd

Istnieje specjalne połączenie między człowiekiem a zwierzętami. Badania wykazały, że kontakt między ludźmi i zwierzętami pomaga zmniejszyć stres i obniża ciśnienie krwi, zmniejsza liczbę uderzeń serca, spowalnia oddychanie, łagodzi lęk i stres. W ciągu ostatnich 150 lat wiele zwierząt odcisnęło swoje piętno na historii. Podczas wojny zwierzęta i ludzie pracowali razem, aby odeprzeć wspólnego wroga. Dowiedz się o najsłynniejszych zwierzętach ostatnich czasów, które zostały usłyszane na całym świecie.

W ciągu ostatnich kilku lat wiele zwierząt z niemieckich ogrodów zoologicznych stało się sławnych na całym świecie i stało się bohaterami gazet, między innymi niedźwiedzi polarnych Knut i Floquet, ośmiornica-wyrocznia Paul i żeńska opos Heidi. Heidi był zezowatym oposem w Ameryce Północnej, przeniesionym do zoo w Lipsku przez duńskie zoo Odense w maju 2010 roku. Początkowo Heidi dorastała w schronisku dla dzikich zwierząt w Północnej Karolinie po tym, jak została porzucona przez matkę. W 2011 roku w Lipsku została umieszczona w klatce na świeżym powietrzu w tropikalnym otoczeniu. Mieszkała w sąsiedztwie dwóch innych oposów w zoo, co jest dość niezwykłe, ponieważ oposy zwykle prowadzą do pustelniczego życia i wychodzą w nocy.

Problem z oczami Heidi nie wpłynął na ogólny stan jej zdrowia, ale nie była przystosowana do życia na wolności. Po tym, jak zdjęcia Heidi zalały Internet, stała się jedną z najpopularniejszych małych zwierzątek w Zoo w Lipsku. Była inspiracją do stworzenia popularnej piosenki w YouTube, a także na jej obraz i podobieństwo stworzyła całą serię miękkich zabawek. Przed śmiercią Heidi miała trzy razy więcej fanów Facebook, niż kanclerz Angela Merkel.

We wrześniu 2011 r. Heidi musiała zostać uśpiona ze względu na to, że cierpiała na osteoporozę. Niestety, Heidi nie była jedynym bardzo znanym zwierzęciem w Niemczech, które zmarło we wczesnym wieku.

W 1923 roku pies o imieniu Bobby podróżował wraz z rodziną z miasta Silverston w stanie Oregon do Indiany. Był 2-letnim mężczyzną, skrzyżowaniem szkockiego collie i owczarka angielskiego. Podczas podróży Bobby był zagubiony. Po wyczerpujących poszukiwaniach rodzina straciła nadzieję na znalezienie swojego zwierzaka i została zmuszona do powrotu do domu w stanie Oregon. Sześć miesięcy później, w lutym 1924 r., Bobby niespodziewanie pojawił się na progu domu na Silverstone. Był bardzo wychudzony, brudny i słaby. Jego łapy są zużyte do kości, w końcu nie ma już więcej i 4105 kilometrów przez wszystkie państwa, aby wrócić do domu.

Podczas swojej podróży Bobby pokonał rozległe równiny, pustynie i góry. Jego historia szybko rozprzestrzeniła się po całym świecie. Ludzie z całego świata zaczęli wysyłać listy Bobby’ego, a on otrzymał przydomek “Wonderful Dog Bobby”. Pisano o nim w gazetach, książkach, filmach. Bobby ma cenny kołnierz i smycz. Na jednym koncercie w Portland w Oregonie Bobby przyciągnął 40 000 widzów. W 1927 roku Wonder Dog Bobby zmarł w wieku zaledwie 6 lat. Był z honorem pochowany w Portland na cmentarzu zwierząt Towarzystwa Ochrony Zwierząt w Oregonie.

O szympansie, który Oliver napisał wiele artykułów, był dość znaną małpą ze względu na jego wyjątkowe zdolności i podobieństwo z człowiekiem. W latach 60. Oliver został kupiony przez trenerów Franka i Janet Berger, od których mieszkał w domu. Był szympansem o niecodziennym wyglądzie ze spłaszczonym pyskiem. Chodził na dwóch nogach i nie opierał się na rękach, jak czyni to wiele małp. W 2006 roku kanał Odkrycie zrobił o nim film dokumentalny, w którym Janet Berger oświadczyła, że ​​w wieku 16 lat Oliver molestował ją seksualnie, więc mistrzowie musieli pozbyć się bestii.

Oliver został sprzedany Ralphowi Helferowi, który był właścicielem parku rekreacyjnego z atrakcjami zwanymi “Magiczna wioska” w Kalifornii. Szympansy zostały pokazane jako wystawa w pokazie, twierdząc, że była to hybryda człowieka i małpy lub jakiegoś pośredniego gatunku. W 1982 r. Jego cechy zostały opisane w artykule Los Angeles Times, po którym Oliver został zabrany na badania i eksperymenty. W 1998 roku Oliver znalazł obszerną klatkę na świeżym powietrzu w Teksasie. Jego DNA zostało zbadane przez genetyków z University of Chicago, który stwierdził, że Oliver ma całkowicie normalne chromosomy dla szympansów. Dziwne pojawienie się Olivera, kształt uszu, piegów, łysienie faktycznie wpisuje się na listę dopuszczalnych cech tych małp.

2 czerwca 2012 Oliver po cichu umarł w centrum dla naczelnych, gdzie mieszkał w ostatnich latach. Miał co najmniej 55 lat, chociaż przeciętny szympans żył 35 lat. Najstarszym afrykańskim szympansem jest Gregory, który zmarł w 2008 roku w wieku 66 lat. Po śmierci ciało Olivera zostało skremowane, a prochy rozproszone po środku. W filmie z 2011 roku “Powstanie planety małp” Obraz bohatera Cezara został spisany z Oliverem.

Smoky urodził się w 1943 roku. Była to pies rasy Yorkshire Terrier, bardzo mała rasa psów wyhodowanych w hrabstwie Yorkshire w Anglii, w celu złowienia szczurów w fabrykach odzieży. W lutym 1944 roku Smokey odkrył amerykańskiego żołnierza w opuszczonym okopie w dżungli Nowej Gwinei. Ważył tylko 1,8 kilograma, a jego wzrost wynosił 18 centymetrów. Początkowo żołnierze uważali, że Smokey był japońskim psem wojskowym, ale nie rozumiała polecenia w języku japońskim lub angielskim. W ciągu następnych 2 lat Smookie podróżował w dżungli plecakiem kaprala Williama A. Weinne.

Smokey spał w namiocie Vaina, dzielił się z nią swoim jedzeniem. Smoki służył na południowym Pacyfiku i uczestniczył w 12 operacjach rozpoznania morskiego i powietrznego. Przeżyła 150 nalotów na Nową Gwineę i tajfun na wyspie Okinawa. Ona nawet skoczyła ze specjalnym spadochronem stworzonym dla niej z wysokości 9,1 metrów od drzewa. W 1944 r. Dziennik Yank Down Under zawołał ją “maskotka wojowników na południowo-zachodnim Pacyfiku”. Pomagała żołnierzom w tym, że miała doskonały słuch i mogła wyczuć niebezpieczeństwo. Wiele razy Smokey ocalił życie Vainny i ostrzegał żołnierzy przed nadchodzącym ostrzałem.

W 1944 roku Smokey trafił na pierwsze strony gazet po tym, jak pomagał inżynierom w budowie bazy lotniczej w Lingayen Bay na wyspie Luzon. Podczas budowy dowództwo oddziałów komunikacyjnych musiało prowadzić sznur telegrafu przez 20-metrową rurę o średnicy 200 milimetrów. Vynne przywiązała sznur do psa i łatwo poradziła sobie z tą pracą. Według badań kanału Animal Planet, Smokey był pierwszym psem wojskowych terapii. Pod koniec drugiej wojny światowej została potajemnie przetransportowana do Stanów Zjednoczonych, ukryta w walizce z maski tlenowej. Po przybyciu do Stanów pies stał się narodową celebrytą i pokazał publiczności swoje umiejętności, na przykład mogła chodzić na zwartej linie z zasłoniętymi oczami. 21 lutego 1957 roku, w wieku około 14 lat, nagle zmarł Smookie.

Podczas II wojny światowej zginęło wiele psów, które zginęły w bitwie. Domowe zwierzęta były zmuszone do ucieczki i życia na ulicach. Jednym z najsłynniejszych psów ulicznych II wojny światowej jest Fido. Fido – Łacińskie słowo, które oznacza “wierny”. W listopadzie 1941 r., Po drodze do domu z przystanku autobusowego, pracownik cegielni w Borgo San Lorenzo w Toskanii we Florencji we Włoszech odkrył rannego Fido, który leżał w przydrożnym rowie. Carlo Soriani zabrał psa do domu i zostawił go.

Po wyzdrowieniu pies podążał za Sorianieim do przystanku każdego dnia i obserwował, jak wsiada do autobusu. Kiedy autobus wrócił wieczorem, Fido niezmiennie czekał na Sorianiego i wyrażał niesamowitą radość. Ten scenariusz był powtarzany przez 2 lata, aż do 30 grudnia 1943 r., Kiedy Borgo San Lorenzo został poddany bombardowaniu wroga, a wiele fabryk zostało zniszczonych. Zabił tysiące ludzi, w tym Carlo Soriani. Fido nadal wracał na przystanek autobusowy i czekał na właściciela, tak jak poprzednio, przez następne 14 lat. W sumie przybył tu 5 tysięcy razy.

Ludzie zaczęli zauważać psa i stał się prawdziwą sensacją we Włoszech. Fido stało się symbolem prawdziwej wierności. Zmarł 9 czerwca 1958 roku, kiedy jeszcze czekał na mistrza. Wiadomość o jego śmierci została opublikowana w wielu artykułach prasowych. Fido nie był jedynym psem, który wykazywał niewiarygodne oddanie dla mistrza. Historia zna także inne psy, w tym Hachiko, Shep i Greyfrees Bobby.

Szympans Gua urodził się 15 listopada 1930 roku w mieście Hawana na Kubie. 13 maja 1931 r. Została wysłana do ośrodka badań naczelnych w Orange Park na Florydzie. To centrum specjalizuje się w badaniu szympansów. W wieku 7,5 miesiąca Gua stała się pierwszym szympansem, który został użyty do specjalnych badań. Została zabrana do domu przez naukowców Luellę i Winthrop Kellogg, gdzie małpa dorastała z dziesięciomiesięcznym synem Donalda. Celem eksperymentu było zapewnienie Gui takich samych korzyści środowiskowych, jakie miał Donald, a następnie porównanie ich i znalezienie różnic lub podobieństw.

Przez 9 miesięcy Kelloggs obserwował rozwój Gua i Donalda. Gua często wykazywała lepsze wyniki w testach czytania i rozumienia. Nauczyła się chodzić szybciej, używała kubka i łyżki. Różnie rozpoznawali ludzi. Gua mogła rozpoznać mężczyznę po ubraniu i zapachu, a Donald – po twarzach. W testach sprawności fizycznej Gua miała lepsze wyniki, skakała lepiej, wspięła się i tak dalej. Mieli wspólne wyniki dotyczące siły w młodym wieku, ale wraz z wiekiem małpa stawała się silniejsza.

W wieku 16 miesięcy Donald zaczął porozumiewać się, gdy Gua nie mogła mówić. Po 9 miesiącach eksperyment został przerwany, ponieważ Donald zaczął kopiować dźwięki, które tworzyła Gua. W końcu małpa wróciła do centrum prymasów na Florydzie. Zmarła 21 grudnia 1933 r. Na zapalenie płuc, chociaż miała zaledwie 3 lata. Donald Agger Kellogg popełnił samobójstwo w 1972 roku.

Baran merino Shrek urodził się na stacji Bendigo koło Taras w Nowej Zelandii w 1994 roku. W 1998 roku opuścił stację i osiadł w rejonie Central Otago na Wyspie Południowej. Przez 6 lat Shrek wędrował i niezależnie znajdował pożywienie, nawet zimą, kiedy zapasy żywności były wyczerpane. Odkryto go dopiero w 2004 roku w skałach w pobliżu Bendigo. Ci, którzy ją znaleźli, nie wierzyli własnym oczom. Shrek unikał fryzur przez 6 lat, chociaż owce Merino są zwykle ścinane raz w roku.

Shrek był trudny do odkrycia: miał tak gruby płaszcz z wełny, że można było uszyć garnitury dla 20 osób! Ostatecznie Shrek został tonsurowany, a jego wełna ważyła 27 kilogramów, chociaż średnio jedna merynos produkuje około 4,5 kilograma wełny rocznie. Owce Merynosy znane są z tego, że ich wełna jest najcieńsza i najdelikatniejsza spośród wszystkich innych ras. Ze względu na niewiarygodny rozmiar i zabawne zachowanie, baran został nazwany Shrek na cześć bohatera słynnej kreskówki.

W Nowej Zelandii, gdzie liczba owiec jest 10 razy większa od liczby mieszkańców, Shrek stał się prawdziwą celebrytą. Został nawet zabrany do parlamentu, aby spotkać się z premierem Nowej Zelandii, i stał się narodowym idolem. Kilka dni po tym, jak został złapany Shrek, został zmonopolizowany w studiu przed narodowymi kamerami telewizyjnymi. Zawodowy strigal poradził sobie z fryzurą Shreka w 20 minut. Gigantyczny polar został sprzedany na aukcji na rzecz organizacji charytatywnych dla dzieci. Po tym wydarzeniu Shrek stał się narodowym bohaterem i pomógł zebrać 150 tysięcy dolarów na chore dzieci. “Miał niezwykły charakter: kochał dzieci i dobrze traktował starców”, jak pisały o nim gazety. W dniu 6 czerwca 2011 r. Shrek musiał zostać uśpiony na podstawie opinii weterynarza. Miał już około 16-17 lat.

Szympansy Kongo jest uważane za największego twórcę królestwa zwierząt w historii. Urodził się w 1954 roku i od 2 do 4 lat zdołał narysować około 400 obrazów i rysunków. Jego dzieła przyciągnęły wiele uwagi w latach 50., niektóre śmiały się, inne były sceptyczne. Pablo Picasso był wielkim fanem Konga, a jeden z jego obrazów został nawet wystawiony przez hiszpańskiego artystę w jego pracowni. Pod koniec lat pięćdziesiątych Salvador Dalí zobaczył jedno z obrazów Kongo i wykrzyknął: “Ręka szympansa wygląda jak człowiek, a ręka Jacksona Pollocka wydaje się zwierzęca”. Prace Kongo wpisują się w gatunek abstrakcyjnego ekspresjonizmu, który dotyczył amerykańskiego artysty Jacksona Pollocka.

Kongo był z natury artystą i wiele wiedział o kombinacji kolorów. Był purystą i potrafił mieszać kolory, aby uzyskać unikalne kolory. Jeśli jego dzieło zostało mu odebrane przed jego ukończeniem, Kongo zaczęło krzyczeć i zwijać furię. Ale jeśli małpa uwierzyła, że ​​obraz został ukończony, odmówił kontynuowania rysowania, nawet jeśli ktoś zaczynał go do tego przekonać. Prace Kongo zostały sprzedane lepiej niż jakiekolwiek inne zwierzęta w historii. 20 czerwca 2005 r. Trzy z jego obrazów zostały włączone do programu aukcyjnego Bonhams wraz z Renoirem i Warholem i zostały sprzedane za 26 tysięcy dolarów. W 1964 r. Kongo zmarł na gruźlicę w wieku dziesięciu lat.

Chihuahua Willy-Willy urodził się w 1991 roku w kalifornijskim mieście Long Beach. Od wczesnego dzieciństwa był urażony przez mistrza i próbował zabić zwierzę. Wiley został znaleziony w tekturowym pudełku z urazami kręgosłupa i podciętym gardłem. Został zabrany do szpitala weterynaryjnego i wyszedł, ale tylne nogi Williego zostały usunięte i nie mógł chodzić. Na początku nazywała się Chilli-Willy (“Zimny ​​Willy”), odkąd jego płaszcz rósł, ciągle drżał. Został osłonięty przez fryzjera Deborah Turner, która zrobiła wszystko, aby pies był szczęśliwy.

Najpierw Turner próbował pomóc Wylie’emu chodzić, przyczepiając do tyłu balon wypełniony helem i umieścić psa na deskorolce, ale eksperyment się nie powiódł. Kiedy były specjalne wózki K-9 dla zwierząt, bo Willy zrobił najmniejszą. Był nazywany Wiley-Willy (“Wheeled Wili”). Szybko przyzwyczaił się do kół i mógł z łatwością poruszać się przednimi łapami. Jego historia przyciągnęła uwagę lokalnej prasy, a Wiley stał się prawdziwą celebrytą. Stał się gwiazdą programów telewizyjnych i różnych talk show.

Willy-Willy stał się przykładem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, podróżował po całym świecie i odwiedził setki szpitali, aby dzieci czuły się lepiej. Stał się niesamowicie popularny w Japonii. Wili spotkał się nawet z księciem Hitachi i księżniczką Hanako, przedstawicielami rodziny królewskiej, co wywołało wielką sensację w Japonii.

Willy stał się bohaterem dwóch słynnych książek dla dzieci. Miał dobry temperament i stał się inspiracją dla wszystkich, którzy go wcześniej dotykali. Niestety, 22 grudnia 2009 r. Wiley zmarł z powodu urazów, które otrzymał, gdy wymknął się z rąk gospodyni. Był już w dość starym wieku dla psa – 18 lat. Wili z jego przykładem zostawił wiadomość: “Życie to sposób, w jaki to robisz”.

Okręt wojenny Bismarck był jednym z największych niemieckich okrętów II wojny światowej. Został użyty w jednej ofensywie w maju 1941 r., Kiedy statek został wysłany w celu zatopienia angielskich okrętów. Podczas ataku Bismarck on sam poszedł na sam dół. Z 2200 niemieckich żeglarzy uratowano 115 osób i 1 kota. Ocalały kot był czarno-biały i był nazywany Niezrównanym Oscarem, a następnie Sam. Został znaleziony unoszący się na wraku statku i został uratowany przez brytyjskich żeglarzy ze statku “Kozak”.

Przez kilka miesięcy Sam pływał statkiem “Kozak” i utrzymywał morale marynarzy. Szedł wzdłuż balustrady i był bardzo dobroduszny. 24 października 1941 r “Kozak” został poważnie uszkodzony przez torpedę wroga wystrzeloną przez niemiecki okręt podwodny U-563. Jedna trzecia statku została uszkodzona, 159 członków załogi zostało zabitych. Sam przeżył ten atak i został wyrzucony na wybrzeże Cieśniny Gibraltarskiej. Później kot został wysłany na pokład lotniskowca “Ark Royal”, które przypadkowo odegrały ważną rolę w utonięciu “Bismarck”.

14 listopada 1941 r “Ark Royal” został zaatakowany przez niemiecką torpedę podwodną U-81 i utonęło 50 kilometrów od Gibraltaru. Gdy statek zatonął z bardzo małą prędkością, wszyscy członkowie załogi zostali uratowani, w tym kot. Został odkryty przez motorówkę na pływającej desce. Kot wyglądał na “złośliwego, ale bez szwanku”. Ze śmiercią “Ark Royal” Sama kariera wojskowa zakończyła się i został wysłany do Wielkiej Brytanii. W sumie niezatapialny Sam przeżył w trzech wrakach i umarł dopiero w 1955 roku. Statki, które Sam odwiedził w 1941 r. Również zostały zatopione podczas wojny.

Pies Jim urodził się w Luizjanie w 1925 roku jako zwykły szczeniak i został kupiony przez Sam Van Arsdal. Rasa nazywała się Setter Llewellyn i była odmianą setera angielskiego. Został wyhodowany do polowań na ptaki nie będące ptakami. Z natury te psy nie są agresywne i bardzo inteligentne. W najmłodszym wieku Jim okazał się doskonałym psem myśliwskim. Był tak dobry, że magazyn Życie na świeżym powietrzu zadzwonił do niego “Najlepszy pies myśliwski w kraju”. Jim zyskał światową sławę dzięki swojej zdolności do wykonywania niesamowitych zespołów.

Jim w zespole może wyjść na zewnątrz i znaleźć samochód według koloru, marki i numeru. Wśród tłumu Jim mógł określić, jaki rodzaj osoby sprzedał sprzęt komputerowy, jaki rodzaj osoby zajmował się chorymi, a nawet kto przybył z Kansas City. Mógł zrozumieć rozkazy nawet w obcym języku lub przekazane przez alfabet Morse’a. Miał także zdolności psychiczne. Na przykład, jeśli go zapytasz, może wskazać płeć nienarodzonego dziecka. Domyślił się zwycięzcy na wyścigach Kentucky Derby 7 lat z rzędu, a także przewidywane zwycięstwo drużyny Yankees w World Series of 1936.

Po tym, jak niezwykłe umiejętności psa zostały napisane przez gazety, zainteresowały się psychologami z różnych uniwersytetów. Dr A.J. Durant, dyrektor Szkoły Medycyny Weterynaryjnej, testował zdolności Jima przed opinią publiczną i stwierdził, że pies “posiada tajemnicze zdolności, które być może nigdy nie pojawią się u psów przez wiele pokoleń”. Dziennikarze z całego świata przyjechali zobaczyć występ Jima i byli zdziwieni. Jego sława rozeszła się daleko poza USA. Jim zmarł 18 marca 1937 r. I został pochowany na cmentarzu w Missouri.

Nome to miasto położone w południowej części półwyspu Seward u wybrzeży Morza Beringa. W 1925 r. Na tym terenie wybuchła epidemia błonicy. Jest to choroba górnych dróg oddechowych, która jest leczona specjalnymi antytoksynami błonicy. Latem 1924 r. Jedynym lekarzem w mieście Nome był Curtis Welch, który dowodził dostawaniem antytoksyn do Nome, ale serum nie miało czasu, aby dotrzeć do portu zamkniętego na zimę. Bez koniecznego leczenia młoda populacja Nome’a ​​była narażona na wielkie ryzyko, więc aby uratować dzieci w Nome, zorganizowano zespół psów, który miał dostarczać narkotyki..

W sumie 20 kayarów i 150 psich zaprzęgów dostarczyło narkotyki w odległości 1085 kilometrów w 5,5 dni. Serum transportowano pociągiem do miasta Nenan, gdzie czekała pierwsza drużyna. Zespół stanął w obliczu silnych mrozów i okropnych śnieżyc. Po tym wydarzeniu wszyscy kajaki i ich psy zostali nazwani w prasie jako prawdziwi bohaterowie. Najbardziej znanym psem był pies Balto, którego imię nazwano od Samuela Balto. Ten pies rasy husky syberyjski był doskonale prowadzony w trudnych warunkach i zdołał pokonać ostatnią część drogi. Podczas podróży, Balto uratował swoją drużynę podczas przekraczania rzeki Topcock. Może działać w niemal każdych warunkach, nawet w ciemnościach.

W 1920 roku, Balto stał się jednym z najbardziej popularnych psów, przegrywając tylko z Rin Tin Tin. Pomnik wzniesiono na cześć Płaszcza w centralnym parku w Nowym Jorku. Warto zauważyć, że najdłuższy i najtrudniejszy etap dostarczania serwatki w ciągu 420 lat – 420 kilometrów – został pokonany przez innego psa, Togo. Kayury uważała go za prawdziwego bohatera, choć Balto też dużo próbował.

Border Collie jest uważany za najbardziej inteligentnego psa na świecie. W styczniu 2011 r. Odnotowano, że border collie o imieniu Caesar zapamiętał 1022 słowa i mógł wykonywać różne polecenia za pomocą tych słów. Betsy to czarno-biały pies tej rasy, uważany za jednego z najbardziej inteligentnych psów w historii. Urodziła się w 2002 roku i obecnie mieszka w Wiedniu w Australii. W wieku 10 tygodni Betsy już był w stanie usiąść na komendę lub przynieść przedmioty nazywane. Potrafi zrozumieć to słowo, słysząc je kilka razy.

Betsy uczy się tak jak dzieci, jeśli nie szybciej. Jest w stanie znaleźć wspólne cechy wśród obiektów na zdjęciu. Jeśli pokażesz jej zdjęcie, może bez specjalnego przygotowania znaleźć obiekt. Jej poziom inteligencji jest wyższy niż u małp człekokształtnych. Betsy pamięta nazwiska 15 różnych osób, jest bardzo uważna. W ciągu ostatnich 15 lat wiele ras psów stało się mądrzejszych i bliżej ludzi.

Niektórzy eksperci uważają, że zrozumienie przez Betsy niektórych ludzkich form komunikacji jest nową własnością. “To jest coś, co ewoluowało u psów, ponieważ są one stale obok osoby i jest prawdopodobne, że ewolucja może wymyślać podobne formy inteligencji więcej niż raz. Zdolności intelektualne są charakterystyczne nie tylko dla człowieka i niektórych naczelnych”., – naukowcy napisali.

Współczesne badania naukowe pokazują związek między chorobami ludzkimi i psimi. W 2009 roku stwierdzono, że w przypadku choroby Sharko mutacje genetyczne są podobne do mutacji w zwyrodnieniowej mielopatii u psów. W 2011 roku stwierdzono, że taką samą mutację tybetańskich terierów można znaleźć w przypadkach śmiertelnych chorób u ludzi związanych z chorobą Parkinsona. Naukowcy są przekonani, że jeśli zrozumie się genetyczne przyczyny raka u psów, może to doprowadzić do opracowania leków przeciwnowotworowych u ludzi.

Sierżant Stubby był pierwszym wojskowym psem używanym przez amerykańskich żołnierzy podczas pierwszej wojny światowej. Był także pierwszym psem, który zrobił karierę wojskową i został sierżantem. Nie wiadomo dokładnie, kiedy urodził się Stubby, który był krzyżówką pit bulla z bostońskim terierem. W 1916 lub 1917 roku Stubby pojawił się na polu Uniwersytetu Yale w New Haven w stanie Connecticut, gdzie trenowała grupa żołnierzy. Zaprzyjaźnił się z kapralem Robertem Conroy. Kiedy Conroy został wysłany do służby we Francji, pies podążył za nim. We Francji Stabbis zaczął używać różnych zadań wojskowych.

Stobbi służył w 102. Dywizji Piechoty we Francji przez 18 miesięcy, brał udział w czterech ofensywach i 17 bitwach. Był w stanie usłyszeć dźwięk i zapach w niesamowitej odległości, więc ostrzegł żołnierzy przed nadchodzącym ostrzałem gazu i artylerii. Wiele razy ratował życie wielu żołnierzom. Stobby potrafił zlokalizować i wspierać rannych żołnierzy, którzy byli oddzieleni od grupy i byli daleko od cywilizacji. W jednej z operacji udało mu się nawet wykryć i odkryć niemieckiego szpiega w Argonne.

Sierżant Stubby był najsławniejszym psem wojskowym w Stanach Zjednoczonych podczas pierwszej wojny światowej. W 1918 roku wszystkie główne amerykańskie gazety napisały o swoich wyczynach. Kilka razy Stbbi został ranny, ale przeżył. Po wojnie został odesłany do Ameryki, gdzie stał się prawdziwą gwiazdą. Maszerował w paradach, spotykał się z amerykańskimi prezydentami i stał się oficjalnym talizmanem uniwersyteckiej drużyny piłkarskiej. Był także członkiem organizacji weteranów wojennych American Legion, the Red Cross i Młodzieżowe Stowarzyszenie Chrześcijańskie. W 1926 roku Stubby zmarł w wieku 9 lub 10 lat. Z jego ciała powstał strach na wróble, który stał się eksponatem wystawy “Cena wolności: Amerykanie na wojnie” w Muzeum Smithsona.

Hubert był jednym z najbardziej znanych hipopotamów w historii Południowej Afryki. Hubert mieszkał w pobliżu źródła wody ujścia rzeki Saint Lucia w Zululand, ale w listopadzie 1928 roku postanowiła odbyć nie do pomyślenia podróż na odległość 1600 kilometrów do prowincji Południowej Przylądka RPA. Ta podróż trwała trzy lata. Hipopotam przyciągnął uwagę dużej liczby osób. Interesujący dziennikarze ścigali ją i stała się niesamowicie popularna. Hubert nie był nieśmiały. Przecinała drogi, tory kolejowe, a nawet wyglądała w mieście. Jadła w parkach, uprawiała ogródki, a nawet pasała się na polach golfowych.

Podczas swojej podróży Hubert niespodziewanie zatrzymał się u ujścia rzeki Mlanga przez kilka tygodni, najwyraźniej dlatego, że lubiła te miejsca. Ludzie serdecznie witali hipopotama, traktowali ją owocami, słodyczami i innymi przysmakami. Odkąd Hubert stał się niezwykle popularny, chcieli ją złapać i umieścić w zoo w Johannesburgu, ale okazało się to nieuchwytne, więc pomysł ten został porzucony. Hubert mimo to kontynuował podróż na południe do Durbanu, gdzie odwiedził plażę i lokalny klub wiejski. Dzięki jej sławie miejscowa rada zabroniła łowcom łapać lub zabijać Huberta.

W marcu 1931 r. Hubert przybył do miasta East London w Południowej Afryce. Po drodze płynęła 122 rzekami. Miesiąc po jej przybyciu została zastrzelona przez grupę myśliwych, pomimo zakazów. Ci ludzie zostali złapani i aresztowani, zmuszeni do zapłacenia grzywny w wysokości 25 funtów. Ciało Huberta zostało wysłane do Londynu, by wyrwać z niego stracha na wróble. W 1933 r. Wizerunek Huberta przeniesiono do Afryki Południowej. Ludzie byli tak zszokowani wydarzeniem, że około 20 tysięcy osób przyjęło ciało. The Scarecrow został umieszczony w Muzeum Amathool w King Williams Town, gdzie nadal znajduje się, więc każdy może się tam udać i poznać niesamowitą historię Huberta.

Endal był rasowym labradorem, który został przeszkolony do pomocy, stał się jednym z najbardziej znanych psów przewodników na świecie. Był w stanie reagować na setki różnych instrukcji i poleceń. Endal może iść na zakupy, zarządzać urządzeniami elektrycznymi, zadzwonić pod windę, a nawet wyprać ubranie. Był pierwszym psem, który mógł korzystać z kart bankowych: mógł włożyć kartę do bankomatu, odebrać pieniądze i umieścić je w portfelu.

Pod koniec lat 90. ubiegłego wieku Endal stał się psem służbowym dla nieważnej, dawnej brytyjskiej floty wojskowej Alaina Partona, który podczas wojny w Zatoce Perskiej doznał poważnego urazu głowy i stracił 50 procent swojej pamięci. Endal pomagał Parton w codziennych sprawach. Ponieważ pies był bardzo sprytny, stał się bohaterem wielu filmów dokumentalnych i programów telewizyjnych. Występował w ośrodkach szkoleniowych i organizacjach charytatywnych.

Wkrótce Endal stał się najbardziej utytułowanym psem na świecie. Został nazwany “Pies milenijny” i nagrodzony złotym medalem Ludowa ambulans weterynaryjny dla odwagi. W ciągu swojego życia Endal został nakręcony przez 340 filmowców, występował w programach na całym świecie – w Japonii, Australii, USA, Kanadzie, Europie i Chinach. Został uznany za jednego z najbardziej znanych psów w Wielkiej Brytanii i był pierwszym psem, który wziął diabelski młyn London Eye.

W 2001 r. Endal zwrócił uwagę całego świata, kiedy donoszono, że pomógł ocalić życie Alaina Partona. Parton wypadł z wózka, zderzył się z samochodem i stracił przytomność. Endal był w stanie pomóc, wyjął telefon komórkowy, przyniósł koc i przykrył go. Potem zaczął szczekać, pobiegł do najbliższego hotelu, by przyciągnąć pomoc. Niestety, Endal zmarł na starość 13 marca 2009 roku w wieku 13 lat. Zostanie zapamiętany jako jeden z najsłynniejszych psów przewodników na świecie.

Żółwie z wyspy Pinta (łac. Chelonoidis nigra abingdonii) – podgatunek żółwia z Galapagos, którego ojczyzną była wyspa Pinta, Ekwador. Po raz pierwszy te żółwie zostały opisane przez herpetologa Alberta Gunthera w 1877 roku. Na początku XX wieku większość żółwi wyspy Pinta została wytępiona przez myśliwych. Gatunek ten ucierpiał także na skutek wprowadzenia inwazyjnych kóz, które zniszczyły naturalne środowisko tych odległych wysp Pacyfiku. Do 1971 roku wierzono, że tego rodzaju żółwie całkowicie zniknęły, aż naukowcy byli w stanie znaleźć ostatniego przedstawiciela gatunku, który otrzymał przydomek Lonely George.

Dla bezpieczeństwa, żółw został wysłany do Stacja badawcza Charles Darwin na wyspie Santa Cruz. Przez kilka dziesięcioleci usiłowano przekroczyć George’a z samicami innych podgatunków, ale próby się nie powiodły. W pewnym momencie naukowcy zaoferowali nawet 10 000 $ komuś, kto mógłby “pomnożyć” George’a. Odkąd Samotny George żył w niewoli, teorią było, że gatunek Chelonoidis nigra abingdonii Zmarł, a sam George był najrzadszym zwierzęciem na planecie. Stał się prawdziwą gwiazdą i został uznany za symbol prób ochrony zagrożonych zwierząt, przyciągając turystów na Wyspy Galapagos.

24 czerwca 2012 r. Samotny George został znaleziony martwym pracownikiem parku Fausto Lleren, który zabiegał o niego. Było to bardzo nieoczekiwane, ponieważ George był uważany za dość młodego przedstawiciela tego gatunku żółwi. Chociaż dokładny wiek George’a nie był znany, eksperci uważali, że ma on około 100 lat, był “młodym dorosłym”. Te żółwie mogą żyć 200 lat. Ciało George’a zostało zabalsamowane i zostanie zachowane dla przyszłych pokoleń. Dziś na Wyspach Galapagos żyje około 20 tysięcy gigantycznych żółwi z innych podgatunków.

Gołębie odegrały ważną rolę w historii wojskowości. Są niesamowicie utalentowani, aby przenosić wiadomości dzięki znajomości drogi do domu, prędkości i umiejętności latania. W historii było wiele słynnych gołębi wojskowych, w tym Commando, Paddy, William Orange, Mary z Exeter i innych. Ale szczególnie chcę porozmawiać o Sher Ami (z francuskiego “Drogi przyjacielu”). Był gołębikiem pocztowym, który został przeszkolony przez siły łączności armii amerykańskiej do pracy we Francji podczas pierwszej wojny światowej.

3 października 1918 r. Kapitan armii amerykańskiej Charles Whittlesey i jeszcze 500 żołnierzy zostało oblężonych w lasach Argonu. Żołnierze nie mieli dostępu do żywności, nie mieli odpowiedniej amunicji, więc w rzeczywistości nie mieli przewagi nad wrogiem. W ciągu czterech dni zostali zaatakowani przez wroga, byli pod granatami, falami kul snajperskich, ale powstrzymywali opór. Aby wezwać posiłki, Charles Whittlesey wysłał kilka gołębi pocztowych z wiadomościami, w tym Cher Ami.

Niemieckie wojska doskonale zdawały sobie sprawę ze zdolności gołębi do przekazywania wiadomości, więc pilnowali ich i zabijali wszystkich gołębi, z którymi się zetknęli. Dwóch “kolegów” Sher Ami zostało zastrzelonych zaraz po wydaniu, ale naszemu bohaterowi udało się uciec. Podczas podróży został ranny, ale przeżył i kontynuował lot do dowództwa dywizji, oddalonego o 40 kilometrów. Aby do niego latać, niebieski zajął nieco ponad godzinę. Kiedy odkryto Cher Ami, wiadomość została przywiązana do jego lewej łapy: “Jesteśmy na równoleżniku 276,4. Nasza własna artyleria strzela bezpośrednio do nas, na litość boską, przestań!”

Cher Ami był we krwi i miał rany postrzałowe. W jednym oku oślepł, a jedna z jego nóg została zastrzelona. Przesłanie, które dostarczył, pozwoliło siłom alianckim udać się do obszaru, z którego wezwano do pomocy i uratować 194 żołnierzy z okrążenia. Po tym wydarzeniu Sher Ami stał się bohaterem 77. Dywizji Piechoty, która otrzymała pseudonim w prasie “Zaginiony batalion”. Wojskowi lekarze zrobili wszystko, aby uratować gołębia. Stał się talizmanem Departament Służby USA aż do śmierci 13 czerwca 1919 r. Dla amerykańskich uczniów lat dwudziestych i trzydziestych Sher Ami był dobrze znany jako bohater pierwszej wojny światowej. Jego ciało zamieniło się w strach na wróble i wystawiono w muzeum Smithsonian Institution.

Popularność pand żyjących w niewoli wzrosła znacznie w ciągu ostatnich trzech dekad dzięki pomyślnym programom hodowlanym dla tych rzadkich zwierząt. Jednak ich populacja na wolności nadal pozostaje w sytuacji kryzysowej. Nie ma biologicznej różnicy między pandami uprawianymi w niewoli i tymi, które żyją na wolności, ale razem nie mogą się dogadać. W rzeczywistości bardzo niewiele niedźwiedzi jest w stanie rozmnażać się w niewoli, a następnie swobodnie wypuszczać na wolność. Eksperci Panda twierdzą, że potrzeba więcej badań, aby w pełni zrozumieć cykl życia tych zwierząt w środowisku naturalnym.

W 2006 roku męska panda Shiang-shiang stała się pierwszą pandą, która powróciła na wolność po urodzeniu i dorastała w niewoli. Shiang-shiang urodził się w 2001 roku w Centrum badawcze gigantycznej pandy Wolong, Prowincja Sichuan, Chiny. W młodym wieku Shiang-shiang odbył 3-letni program treningowy, aby zdobyć umiejętności potrzebne do przetrwania na wolności. Nauczył się budować jaskinię, aby zdobyć jedzenie, oznaczyć swoje terytorium. Shiang-shiang również rozwinął umiejętności obronne, nauczył się krzyczeć i gryźć.

Shiang-shiang został zwolniony w kwietniu 2006 roku, otrzymał specjalny kołnierz, aby obserwować jego ruchy. Panda ważyła około 80 kg. Pomimo starannego przygotowania, Shiang-shiang został znaleziony martwy niecały rok po tym, jak został zwolniony. Ciało było pokryte wieloma zadrapaniami, eksperci stwierdzili, że najprawdopodobniej śmierć nastąpiła po upadku z drzewa. Prawdopodobnie próbował się czołgać od innych pand. Inni mówili, że Shiang-shiang zginął podczas walki z innymi mężczyznami na terytorium lub dla kobiety.

Następnym kandydatem, który może zostać uwolniony do wolności, jest Tao-tao, męska panda, urodzona 3 sierpnia 2010 r. W półdzałasnej bazie treningowej w Getaoping. Zgodnie z nowym planem Tao-tao będzie trenować, aby przetrwać na wolności w trzech różnych miejscach, zanim zostanie uwolniony do wolności.

Marian był najbardziej znanym mieszkańcem zoo w Kabulu w Afganistanie. Pod koniec lat 60. XX wieku zoo było niezwykle popularne, było domem dla około 500 zwierząt, ale później ucierpiało z powodu wojny. W 1978 r. Grupa afgańskich zoo z Kolonii, Niemcy, przekazała lew Mariana. Przez 23 lata Marian żył w niewoli i był świadkiem poważnych konfliktów militarnych i kataklizmów, które miały miejsce w tym kraju. Przeżył przybycie komunistów, rewolucję kwietniową i inwazję na ZSRR.

Gdy Rosjanie opuścili Afganistan w 1989 roku, cały świat dowiedział się o katastrofalnych warunkach w zoo w Kabulu. Niewidomy lew Maryan stał się prawdziwą celebrytą. Organizacje zajmujące się prawami zwierząt przybyły do ​​Afganistanu, aby pomóc lwom i innym zwierzętom w zoo. Leo zmarł w styczniu 2002 r. W wieku lwów. Został pochowany na cmentarzu zoologicznym. Na jego grobie napisano: “Tu leży Maryan, który miał około 23 lat. On jest najsłynniejszym lwem na świecie”. W marcu 2002 r. Chiny przedstawiły zoo w Kabulu z młodymi lwami jako substytut Maryanu.