10 rzeczy, których nie wiedziałeś o Układzie Słonecznym

Wszyscy z dzieciństwa wiemy, że w centrum naszego układu słonecznego znajduje się Słońce, wokół którego znajdują się cztery najbliższe planety grupy lądowej, w tym: Rtęć, Wenus, Ziemia i Mars. Za nimi są cztery gazowe gigantyczne planety: Jowisz, Saturn, Uran i Neptun.

Po roku 2006 Pluton przestał być uważany za planetę Układu Słonecznego i przeszedł do kategorii planet karłowatych, liczba głównych planet została zmniejszona do 8.

Chociaż wiele osób zna ogólną strukturę, istnieje wiele mitów i fałszywych pomysłów dotyczących układu słonecznego.

Oto 10 faktów, które możesz nie znać na temat Układu Słonecznego.

Wielu to wie Rtęć – planeta najbliżej Słońca, którego odległość jest prawie dwa razy mniejsza niż odległość od Ziemi do Słońca. Nic dziwnego, że wielu ludzi wierzy, że Mercury jest najgorętszą planetą.

W rzeczywistości Najgorętszą planetą planety jest Wenus– Druga planeta znajduje się blisko Słońca, gdzie średnia temperatura osiąga 475 stopni Celsjusza. To wystarczy, by stopić cynę i ołów. W tym samym czasie maksymalna temperatura na Merkurymie wynosi około 426 stopni Celsjusza.

Ale z powodu braku atmosfery temperatura powierzchni rtęci może się różnić o setki stopni, podczas gdy dwutlenek węgla na powierzchni Wenus utrzymuje praktycznie stałą temperaturę o każdej porze dnia i nocy.

Kiedyś uważaliśmy, że układ słoneczny rozciąga się na orbitę Plutona. Do tej pory Pluton nie był nawet uważany za główną planetę, ale ten pogląd pozostał w umysłach wielu ludzi.

Naukowcy odkryli wiele obiektów, które obracają się wokół Słońca, które są daleko poza Plutonem. To tak zwane Obiekty transneptunowe lub obiekty pasów Kuipera. Pas Kuipera rozciąga się na 50-60 jednostek astronomicznych (jednostka astronomiczna lub średnia odległość od Ziemi do Słońca wynosi 149 597 870 700 m).

Daleko dalej znajduje się ogromnie zniszczona chmura Oorta, która rozciąga się do 50 000 jednostek astronomicznych od Słońca, czyli około pół roku świetlnego. To jest tysiąc razy dalej niż Pluton.

Ziemia zasadniczo składa się z żelazo, tlen, krzem, magnez, siarka, nikiel, wapń, sód i aluminium.

Chociaż wszystkie te elementy znaleziono w różnych miejscach we wszechświecie, są jedynie śladami pierwiastków, które zaćmiewają obfitość wodoru i helu. Tak więc Ziemia w przeważającej części składa się z rzadkich elementów. Nie mówi się o żadnym szczególnym miejscu na Ziemi, ponieważ chmura, z której powstała Ziemia zawierała dużą ilość wodoru i helu. Ale ponieważ są to gazy lekkie, zostały wyrzucone w kosmos przez ciepło słoneczne, jak uformowała się Ziemia.

Pluton pierwotnie był uważany za planetę, ale ze względu na swój bardzo mały rozmiar (znacznie mniejszy niż nasz Księżyc), został przemianowany na planetę karłowatą. Astronomowie również kiedyś wierzyli, że istnieje planeta Vulcan, który jest bliżej Słońca niż Merkury. O możliwym istnieniu zaczęło mówić 150 lat temu, aby wyjaśnić niektóre cechy orbity Merkurego. Jednak późniejsze obserwacje wykluczyły możliwość istnienia Vulcan.

Ponadto ostatnie badania wykazały, że jest to możliwe kiedyś była piąta gigantyczna planeta, Podobnie jak Jowisz, który obracał się wokół Słońca, ale został wyrzucony z Układu Słonecznego z powodu oddziaływania grawitacyjnego z innymi planetami.

Jowisz, który obraca się w zimnej przestrzeni, pięć razy dalej od Słońca niż planeta Ziemia, był w stanie utrzymać znacznie wyższy poziom wodoru i helu podczas formowania niż nasza planeta.

Możesz nawet tak powiedzieć Jowisz składa się głównie z wodoru i helu. Biorąc pod uwagę masę planety i skład chemiczny, a także prawa fizyki, pod zimnymi chmurami wzrost ciśnienia powinien doprowadzić do przejścia wodoru w stan ciekły. To znaczy, na Jowiszu powinno być najgłębszy ocean ciekłego wodoru.

Według modeli komputerowych na tej planecie, nie tylko największy ocean w Układzie Słonecznym, jego głębokość wynosi około 40 000 km, czyli jest równa obwodowi Ziemi.

Kiedyś wierzono, że tylko tak duże obiekty, jak planety, mogą mieć naturalne księżyce lub księżyce. Fakt istnienia satelitów jest czasami używany nawet do określenia, czym naprawdę jest planeta. Wydaje się nielogiczne, że małe ciała kosmiczne mogą mieć wystarczającą siłę grawitacji, aby pomieścić satelitę. W końcu Merkury i Wenus ich nie mają, a Mars ma tylko dwóch drobnych towarzyszy.

Jednak w 1993 r. Międzyplanetarna stacja Galileo odkryła z asteroidy Idy satelitę Dactyl o szerokości zaledwie 1,6 km. Od tego czasu został znaleziony satelity krążące wokół 200 innych małych planet, co znacznie skomplikowało definicję “planety”.

Zwykle wyobrażamy sobie Słońce jako ogromną, gorącą kulę światła, znajdującą się w odległości 149,6 milionów kilometrów od Ziemi. W rzeczywistości Zewnętrzna atmosfera Słońca rozciąga się daleko poza widoczną powierzchnię.

Nasza planeta obraca się w obrębie rozrzedzonej atmosfery i widzimy ją, gdy podmuchy wiatru słonecznego powodują pojawienie się zórz zorzowych. W tym sensie żyjemy w słońcu. Ale atmosfera słoneczna nie kończy się na Ziemi. Światła polarne można obserwować na Jowiszu, Saturnie, Uranie, a nawet w dalekiej Neptunie. Najdalszym obszarem słonecznej atmosfery jest heliosfera rozciąga się na co najmniej 100 jednostek astronomicznych. To około 16 miliardów kilometrów. Ale ponieważ atmosfera ma postać kropli z powodu ruchu Słońca w kosmosie, jego ogon może sięgać od dziesiątek do setek miliardów kilometrów.

Chociaż pierścienie Saturna są z pewnością najpiękniejsze i łatwe do zaobserwowania, Jowisz, Uran i Neptun również mają pierścienie. Podczas gdy jasne pierścienie Saturna składają się z cząsteczek lodu, bardzo ciemne pierścienie Jowisza są w większości cząstkami pyłu. Mogą zawierać pomniejsze fragmenty rozpadających się meteorytów i asteroidów i prawdopodobnie cząstek wulkanicznego satelity Io.

Układ pierścieni Urana jest nieco bardziej widoczny niż układ Jowisza i prawdopodobnie uformowany po zderzeniu małych satelitów. Pierścienie Neptuna są słabe i ciemne jak u Jowisza. Mroczne pierścienie Jowisza, Urana i Neptuna Nie sposób zobaczyć małych teleskopów z Ziemi, ponieważ Saturn stał się najbardziej znany ze swoich pierścieni.

W przeciwieństwie do powszechnej wiary w układ słoneczny, istnieje ciało o atmosferze w istocie podobnej do ziemskiego. Jest satelitą Saturna – Tytana. Jest większy niż nasz Księżyc i jest zbliżony do planety Merkury. W przeciwieństwie do atmosfery Wenus i Marsa, które są odpowiednio grubsze i cieńsze niż Ziemia i składają się z dwutlenku węgla, Atmosfera Tytana składa się głównie z azotu.

Atmosfera ziemska zawiera około 78 procent azotu. Podobieństwo do atmosfery Ziemi, a zwłaszcza obecności metanu i innych cząsteczek organicznych, doprowadziło naukowców do przekonania, że ​​Tytan może być uważany za odpowiednik wczesnej Ziemi, lub istnieje pewien rodzaj aktywności biologicznej. Z tego powodu Titan jest uważany za najlepsze miejsce w Układzie Słonecznym do poszukiwania oznak życia.

Analiza chemiczna meteorytów znalezionych na Antarktyce, na Saharze iw innych miejscach wykazała, że ​​pochodzą one z Marsa. Na przykład niektóre z nich zawierają pęcherzyki gazu, które są chemicznie podobne do marsjańskiej atmosfery.

Być może te meteoryty oddzieliły się od Marsa z powodu kolizji z większym meteoroidem lub asteroidą lub po poważnej erupcji wulkanu.