Orzech włoski
Starożytny grecki naukowiec i historyk Herodot nazwał ten orzechowy pokarm dla umysłu. W Babilonie księża zabronili spożywania orzechów zwykłym ludziom, aby nie stali się zbyt inteligentni. Pisarz science-fiction, Kir Bulychev, uważa, że te orzechy są obdarzone własnym umysłem, a Michurin nazwał orzech włoski chlebem przyszłości. I ten stosunek do wszystkich słynnych orzechów jest całkiem zasłużony, ponieważ zawiera kompletną listę substancji niezbędnych do utrzymania ciała w tonie, a jego wartość odżywcza jest wyższa niż masło, mleko i mięso.
Oberżyny z orzechami włoskimi w gruzinie
Warstwowa sałatka z kurczakiem i orzechami “Dobrynya”
Zakąska od oberżyn z orzechami włoskimi
Pierwsza wzmianka o orzechu pochodzi z VI wieku pne i wskazuje na współczesny Iran. W ogrodach perski król Cyrus rosnących drzew orzecha włoskiego, z których nasiona zostały dostarczone do Grecji, nie jest dobrze osiadł i udał się do wszystkich krajów o odpowiednim klimacie. Archeolodzy znaleźli szczątki skorupy orzecha w Grenlandii i nad brzegiem rzeki Ob, wielkiej syberyjskiej rzeki. Oba odkrycia dotyczą okresu trzeciorzędu, co oznacza, że orzechy włoskie z dinozaury istniały w tym samym czasie i prawdopodobnie wzrosła do początku ostatniego zlodowacenia na Syberii i Grenlandii. Tak czy inaczej orzech włoski ma swoją nowoczesną historię od ogrodów Media i Persji, a następnie Grecji i Rzymu. Na początku naszej ery orzech rozprzestrzenił się po całym ówczesnym świecie, lub mówiąc w naszym języku, na Morzu Śródziemnym, na Bliskim i Bliskim Wschodzie oraz w Indiach.
Europa przyjęła orzecha włoskiego wraz z resztą dziedzictwa Imperium Rzymskiego. Najpierw dorastał we Włoszech, przeniósł się przez Alpy i ostatecznie osiadł we Francji, Szwajcarii i Niemczech. Jeśli w dwóch ostatnich krajach stała się bardziej kulturą ogrodową we Francji, z jej uniwersalnym klimatem, orzech jest bardzo aktywnie uprawiany. Przed Anglią orzech sięgał tylko w połowie XVII wieku, a do USA – pod koniec XIX wieku.
“Orzech grecki” nazwa orzech ma tylko w Rosji. Prawdopodobnie było to spowodowane więzami handlowymi z bizantyjskimi (greckimi) kupcami. Istnieją wersje pochodzenia nazwy od greckich imigrantów, którzy przynieśli nakrętkę na Krym w 19 wieku, jednak trudno jest sobie wyobrazić, że istnienie orzech nie wiedział, aż do 19 wieku na Krymie, a Dahl daje interpretacja słowa „nakrętka” jako filbert lub orzech , co nie pozostawia wątpliwości – orzech jest znany w Rosji od czasów starożytnych. Na Ukrainie szczególnie orzech zachodni znany jest jako Wołoski, czyli pochodził z regionu bałkańskiego. W języku angielskim nazwa orzech – orzech – pochodzi od słowa “obce”, a francuska nazwa – noix – odnosi się do wszystkich orzechów.
Teraz orzech rośnie na Bałkanach, w Mołdawii, w południowej części Ukrainy, na Krymie, wzdłuż całego wybrzeża Morza Czarnego i Morza Śródziemnego. W Europie większość orzechów uprawia się we Francji. Orzech rośnie w Azji, na Bliskim Wschodzie i na Bliskim Wschodzie. Uzbekistan, Iran, Afganistan, Indie, Korea, Japonia, Chiny, państwa graniczące z Himalajami są głównymi krajami “orzechowymi”. Bardzo dobrze orzechy rozprzestrzeniły się w Ameryce Północnej, szczególnie w Kalifornii i Oregonie. Główny import orzecha do Rosji pochodzi z Ukrainy, Mołdawii i Uzbekistanu. Dorastając w trudnych warunkach raczej chłodnego klimatu, “nasze” orzechy nie są tak duże jak ich południowi bracia, ale zawierają te same elementy.
Orzech to cała masa użytecznych elementów. Dojrzałe orzechy zawierają 73% oleju, 20% białka i 7% węglowodanów. W jądrze zawiera kwas askorbinowy, tiaminę, rutynę, korotriterpenoidy, chinony. Orzecha liście są bogate w taniny, węglowodorów aromatycznych, eterowych olejów, karoten, kumaryna, chinonów, flawonoidy i antocyjany. W stanie surowym orzechy zawierają bardzo dużą ilość witaminy C, a także B1, B3, PP, chinon i karoten. Dojrzałe orzechy, oprócz tych witamin, zawierają witaminę B2 i są wzbogacone o olejki eteryczne, garbniki, sole żelaza, kobalt i błonnik.
Olej z orzecha włoskiego ma szczególną wartość. Jest to koncentrat przydatnych elementów, które są łatwo przyswajane przez organizm i niezbędne dla danej osoby o każdej porze roku. Olej orzecha zawiera witaminy A, C, D, E, K, K, PP, koenzym Q10, wielonienasycone kwasy tłuszczowe, karotenoidy, tokoferole, mikro- i makroelementy: jod, cynk, wapń, magnez, żelazo, miedź, fosfor, selen , kobalt. Linolenowy (omega 3) wielonienasyconego w orzechów włoskich, nie może być syntetyzowany u ludzi i bardzo rzadko w diecie nowoczesnego człowieka. Kwas ten jest niezbędny dla zdrowia wątroby, mózgu, serca i siatkówki oka. W narządach życiowych największe stężenie wielonienasyconych kwasów jest skoncentrowane, a ich brak prowadzi do potencjalnej lub rzeczywistej choroby. Ze wszystkich produktów olej orzechowy ma najwyższą zawartość kwasów Omega-3 i Omega-6: 74,6%. Ponadto, olej orzecha najlepszy stosunek kwasów tłuszczowych omega-3 do omega-6 – 1: 4, a ich wydajność asymilacji wyższa niż konkurencyjnych oleje. Orzech olej, wykazujący działanie immunomodulacyjne, regenerujące, przeciwnowotworowe, anty-promieniowanie, działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, przede wszystkim, nie pomaga chorują, a na istniejące choroby mogą poradzić sobie z nimi kosztem zasobów organizmu.
Gęste orzechy włoskie są często częścią krajowych sosów i przypraw. Szlifowanie jest konieczne nie tylko dla wygody, ale także dla lepszej asymilacji orzechów. Połykaniem dużych kawałków źle razzhovyvaya, że w ten sposób utrudnić trawienie, załadować przewodu pokarmowego, w rezultacie, zamiast wydajności, z orzechów jest ciężkości w brzuchu. Przy właściwym (umiarkowanym) użyciu orzechy te wzmacniają aktywność mięśni, potencję, eliminują zaparcia, poprawiają funkcjonowanie jelita. W połączeniu z rodzynkami i serem orzechy włoskie wpływają na mięsień sercowy i układ nerwowy, redukują przepracowanie, ból głowy.
Łącznie 400 gramów orzechów włoskich w pełni zaspokoi codzienne zapotrzebowanie na jedzenie, a to będzie pełnowartościowe jedzenie, bogate we wszelkie niezbędne elementy i witaminy. Jest to w teorii, ale w praktyce dietetycy zalecają ograniczenie się do 100 gramów orzechów dziennie. Przy nadmiernym przyjmowaniu tak skoncentrowanego pokarmu (ponad 500 gramów dziennie), migdałki mogą się zwiększać, wysypki w jamie ustnej, skurcze naczyń i ból głowy.
Olej z orzechów włoskich jest często używany przez doświadczonych szefów kuchni, aby nadać szczególny smak i aromat sałatkom i ciastkom. Zwykle szef kuchni tworzy mieszaninę kilku olejów lub dodaje masło orzechowe do sosów. Gęsty orzech dobrze łączy się z miodem, czosnkiem i oliwą z oliwek. Jeden z ich najbardziej znanych sosów – pesto – przygotowywany jest na bazie oliwy z oliwek z rozdrobnionych orzechów cedrowych (lub orzechowych), bazylii i sera. Oprócz podręcznika pesto, w którym orzechy włoskie zastępują jedynie orzechy cedrowe, są one aktywnie wykorzystywane w sosach różnych szkół kulinarnych. Na Kaukazie orzechy rosną zarówno w ogrodach, jak i na wolności. Pochodzą one z preparatów różnych sosów, które są podawane ptakom, zwłaszcza indykom.
Przydatny i odpowiedni w orzechu to nie tylko rdzeń, ale także skorupa (skórka). Duża zawartość garbników, karotenu i kwasu askorbinowego jest odpowiednia do przygotowania dżemu. Cienkie przegrody wewnątrz nakrętki wymagają wzmocnienia mięśnia sercowego i leczenia większości zaburzeń jelitowych i żołądkowych. Wywary skórki zielonej traktują choroby skóry, bóle stawów i liście orzechów leczą oparzenia. Wywar z zielonej skorupy płucze usta i wzmacnia zęby (ze względu na wysoką zawartość garbników).
Przepisy z orzechami włoskimi
Nadziewane jabłka
Składniki:
10 jabłek,
4 łyżki. łyżki gotowanego ryżu,
1 łyżka. wody,
3 łyżki. łyżki miodu,
10 orzechów włoskich,
cukier waniliowy.
Przygotowanie:
Umyj jabłka, wyciśnij rdzenie, zagotuj rdzenie w wodzie i przetrzyj je przez sito. Do zmatowionej masy dodać 2 łyżki miodu. To będzie sos. Do nadzienia dodaj ryż z łyżką miodu, cukru waniliowego i pokruszonych orzechów włoskich. Uzyskaną mieszaninę przenosi się do jamek pozostałych po wyciętych rdzeniach. Umieść jabłka na blasze do pieczenia, wlej trochę wody i włóż do nagrzanego piekarnika. Po 15-20 minutach jabłka będą gotowe, można je polać sosem.
Pakhlava (wersja uproszczona)
Składniki:
½ szklanka mąki,
60 g stopionego masła,
1 jajko,
4 łyżki. łyżki mleka,
200 g obranych orzechów,
8 g drożdży,
½ szklanka cukru,
20 g miodu,
50 g masła,
1 łyżeczka cynamonu,
kardamon, wanilina i szafran – na czubku noża.
Przygotowanie:
Wymieszaj mąkę z solą, cukrem, drożdżami i jajkiem, aż uzyska gładką konsystencję. Wlać gorące mleko i mieszać aż do uzyskania testu. Moczyć ciasto przez 1-2 godziny. Orzechy mielone, cukier i przyprawy dodaj trochę masła. Podzielić ciasto na 2-3 części i rozwałkować na cienkie warstwy. Smarujemy blachę do pieczenia olejem, kładziemy pierwszą warstwę ciasta i rozprowadzamy nadzienie orzechowe na wierzchu, przykrywamy drugą warstwą, powtarzamy nadzienie. Liczba warstw w klasycznej baklawie wynosi 10-12, ale ograniczymy się do 2-3 warstw. Zwilż nóż wodą i wykonaj głębokie nacięcia po przekątnej, aby uzyskać romb. Odciąć nie do końca, pozostawić spód ciasta nietknięte. Wyciągnąłem szafran i delikatnie pomalowałem powierzchnię przyszłej baklawy. Każdy romb zdobiony jest kawałkiem orzecha lub migdałów. Podgrzej piekarnik do 200 stopni i włóż baklawę na 20 minut. Rozpuść masło, wymieszaj z cukrem i wodą. Wlej tę mieszaninę do nacięć i włóż baklawę do piekarnika na kolejne 5 minut. Gotową baklawkę zalej ponownie mieszanką masła i miodu i ostudź.
Satzebel
Składniki:
200-300 g obranych orzechów włoskich,
3-4 ząbki czosnku,
150 ml soku z winogron lub granatów (najlepiej niedojrzałe winogrona) lub ich mieszanina,
150 ml rosołu z kurczaka,
½ h. łyżki czerwonego pieprzu,
1 łyżeczka szafranu imeretskiego (cardobedicode),
½ szklanka kolendry (zieleni),
sól.
Przygotowanie:
Przerwij orzechy solą, pieprzem, kolendrą i czosnkiem, aby uzyskać pastę. Dodaj szafran, wymieszaj i dodaj bulion, ostrożnie pocierając. Dodaj sok przez ciągłe mieszanie. Masa musi być jednorodna. Ten sos jest szczególnie smaczny i przydatny w świeżej formie.
Satsivi
Składniki:
3-4 łyżki stołowe. obrane orzechy włoskie,
8 żarówek,
1-2 łyżki stołowe. łyżki mąki kukurydzianej lub pszennej (bez zbóż),
3 ząbki czosnku,
1 łyżka mielonej kolendry,
1 łyżeczka czarnego pieprzu,
0,5 łyżeczki zmielonego cynamonu,
0,5 łyżeczki chmielu-suneli,
5 pąków goździka,
1 łyżka. łyżka soku z granatów,
0,5 łyżeczki czerwonego pieprzu,
0,5 łyżeczki Imeretian szafranu (kardobenedicta),
100 gramów tłuszczu z kurczaka,
400 ml bulionu z kurczaka,
sól.
Przygotowanie:
Drobno posiekaj cebulę i usmaż na pół ugotowanego tłuszczu z kurczaka na patelni z wysokimi bokami. Użyj pozostałego tłuszczu, aby podać mąkę. Rozpuść bulion w cienkiej mące, podgrzej i doprowadzaj do wrzenia. Owinąć orzechy włoskie czosnkiem, solą, pieprzem i kolendrą, rozcieńczyć w gorącym, ale nie wrzącym bulionie i wlać na patelnię z cebulą. Gasić wszystko w średnim ogniu przez 15-20 minut. Dodaj goździki, sok z granatów i chmiel-suneli. Pozostaw na wolnym ogniu na wolnym ogniu przez około godzinę. Ostudzić i podawać do gorącego mięsa lub drobiu.
Aleksiej Borodin
