10 tajemniczych skamieniałości

Kiedy znajdziemy zwykłe skamieniałości starożytnych muszelek na plaży, bardzo łatwo się o tym przekonać. Istnieją jednak skamieniałości bardzo pradawnych istot żywych, które rozpoznają trudne zadanie nawet dla specjalistów.

Problem polega również na tym, że wiele z nich jest słabo zachowanych lub dotarło do nas w niepełnej formie. Nic dziwnego, że dopóki nie zostaną znalezione lepsze próbki, skamieniałości długo wymarłych stworzeń często będą mylone z zupełnie różnymi gatunkami. Zapraszamy do zapoznania się z tymi tajemniczymi skamieniałościami, które w różnym czasie mylono z tajemniczymi rzeczami.

Amonity często znajdują się w skamielinach, ale zostały one błędnie zidentyfikowane przez długi czas. Nawet w starożytnej Grecji wierzyli, że to rogi baranów. Zostali nazwani na cześć egipskiego boga Amona, który nosił takie rogi. W starożytnych Chinach zostali wezwani kamienie róg z tego samego powodu. W Nepalu uznano je za święte relikwie pozostawione przez boga Wisznu. Wikingowie wierzyli, że amonity – święte potomstwo węża Jormunganda, zamieniło się w kamień.

W średniowieczu w Europie byli nazywani wężowej skóry, Uważano, że były to skostniałe ciała zwiniętych węży, które chrześcijańscy święci zamienili w kamienie. Niektórzy przedsiębiorczy kupcy nawet rzeźbili głowy węża z skamieniałości amonitów i sprzedawali je jako pamiątki.

Dziś wiemy, że są to tylko skamieniałości skorup podobnych do kałamarnic, które żyły na naszej planecie 400 milionów lat temu i żyły aż do śmierci dinozaurów. Bardziej złożone skamieliny to nie tylko muszle. Można spotkać skamieliny muszli, wraz z wystającymi mackami i bezkształtnymi głowami, które przypominają współczesny nautilus skorupiaków.

Skamieniałe szczątki rybich zębów zostały zinterpretowane pod każdym względem. Niektóre starożytne ryby miały twarde płaskie zęby trzonowe, które pozwalały im kruszyć skorupki mięczaków. W Grecji, a później w Europie, skamieniałości te były reprezentowane przez magiczne ozdoby, często nazywano je kamienie, ponieważ ludzie wierzyli, że były noszone jako ozdoby na głowach przez duże ropuchy. Zęby były używane do wyrobu talizmanów, wierzono, że mogą wyleczyć epilepsję i zatrucie.

W Japonii zidentyfikowano skamieliny płaskich zębów rekinów, jak pazury upuszczone przez straszliwe potwory Tengu. W Europie zęby rekina traktowano jak stwardniałe języki diabła.

Dopiero w XVII wieku duński anatom Niels Stensen poważnie przestudiował te skamieliny i doszedł do wniosku, że większość “diabelskich języków” stanowi zwykłe zęby rekina. Zdał sobie również sprawę, że skamieniałości nie pojawiają się spontanicznie w ziemi i że znajdują się one obok pozostałości dawno zmarłych starożytnych zwierząt.

Lepidodendron – Starożytna drzewiasta roślina z korą przypominającą stożek sosny, który już dawno wyginął. Liście tej rośliny wyglądały jak łodygi trawy, a lepidodendron jest bliższy trawom niż współczesnym drzewom. Większość złóż węgla europejskiego to pozostałości tych pradawnych roślin. Skamieliny lepidodendronu są bardzo interesujące. Długie pnie drzew często zachowały się całkowicie w skamieniałościach, wysokość takiego pnia sięgała 30 metrów, a szerokość – około metra.

Na terenach targowych w XIX wieku skamieniałości te często wykazywano jako ciała łuskowatych węży i ​​smoków. Ludzie mogliby płacić niewielką opłatę za podziwianie starożytnych “potworów” i słuchać fikcyjnych opowieści o ich dramatycznym losie. Również w opowieściach mogą być różni chrześcijańscy święci. Bardziej kompletne skamieliny mogą obejmować nie tylko pnie, ale także gałęzie, korzenie, liście i nierówności, które świadczą o tym, że kiedyś były to drzewa, a nie tajemnicze stworzenia z bajek..

Na wybrzeżu Oceanu Spokojnego w południowej części Japonii można czasem znaleźć niezwykłe ziarenka piasku. Wiele z nich ma postać maleńkich gwiazd o wielkości mniejszej niż 1 milimetr. Miejscowe legendy mówią, że są to szczątki nieszczęśliwych dzieci z boskiego połączenia dwóch gwiazd. Te “dzieci” zostały zabite, ponieważ spadły na Ziemię, lub zostały zabite przez morskie potwory żyjące w pobliżu wybrzeża japońskiej wyspy Okinawa. Ich kruche szkielety wyrzucają się na brzeg, a to wszystko resztki biednych stworzeń.

W rzeczywistości są to szczątki różnych form ziemskiego życia, podobne do ameb, które zostały nazwane foraminifera. Te stworzenia i ich współczesni potomkowie są jednokomórkowymi, którzy budują własną ochronną powłokę. Kiedy umierają, ich igiełkowate muszle pozostają, a jeśli spojrzysz przez mikroskop, zobaczysz maleńkie aparaty i struktury we wszystkich szczegółach.

Dzwonili dinozaury protoceratops byli krewnymi bardziej sławnych triceratops. Chodzili na 4 łapach i mieli wielkość porównywalną do dużego psa, chociaż byli nieco ciężsi. Zdecydowanie mieli dużą czaszkę z ptasim dziobem, z tyłu której wyrastała kość z dziurami.

Protoceratops żył w dużych stadach, więc pozostawili po sobie sporą liczbę skamielin. Dla wielu osób, które nie były jeszcze zaznajomione z dinozaurami, znalezione czaszki były pozostałościami fantastycznych i dziwnych stworzeń. Ze względu na ich rozmiar sądzono, że protoceratops były małe lwy. Jednak charakterystyczna cecha czaszek tych zwierząt sugerowała, że ​​były one lwami zwiniętymi dziobami, jak orły. Stopy zwierząt przypominały więcej niż pazury orłów, a nie łapy lwów. Ludzie sądzili, że stworzenie było mieszanką lwa i orła. Wygląda na to, że legendy o tych stworzeniach pojawiły się prawdopodobnie po tym, jak ludzie odkryli skamieliny protoceratops.

Belemnity to wymarłe starożytne zwierzęta, które przypominają współczesne kalmary. W przeciwieństwie do kalmarów, belemnici mieli 10 “ramion” równej długości, które były pokryte małymi haczykami, i, co ciekawe, ci morscy mieszkańcy posiadali szkielet. Belemnici żyli w epoce dinozaurów i dobrze zachowali się w skamieniałościach.

Najczęściej znajdują skamieniałe szczątki szkieletów, które są cylindrycznymi obiektami ze zwężonym końcem bez żadnych struktur, takich jak macki. Te skamieniałe szkielety przypominają pocisk.

W Europie wierzono, że były to “strzały gromu” – przedmioty, które spadły na ziemię z nieba, wytwarzając gromki dźwięk, gdy uderzyły w powierzchnię ziemi. Byli związani z różnymi bogami burz. Wiele osób trzymało ich w różnych częściach swoich domów, aby piorunować. Inni wierzyli, że beleńczyki są spokrewnione z elfami, a nie z bogami. Myśleli, że to palce elfów. Ludzie używali ich w różnych zabobonnych rytuałach medycznych, na przykład do leczenia ugryzienia węża lub pozbycia się bólu głowy. Zastosowali skamieniałości do dotkniętego obszaru ciała i wymawiali różne zaklęcia.

Ankizaury były jedną z grup wczesnych dinozaurów. Te roślinożerne zwierzęta miały długie szyje i ogony i były krewnymi osób bardziej nam znanych brontozaury i dyplomaci. Ankizaury były mniejsze od ich późniejszych przodków i rosły nie więcej niż 2 metry. Wyewoluowały one z dwunożnych przodków i nie stały całkowicie na 4 łapach, chociaż ich przednie łapy były dobrze przystosowane do ruchu. Wspięli się na tylne nogi, kiedy było to konieczne, i wykorzystali swoje przednie łapy, by coś uchwycić.

Ankizaury wzbudziły szczególne zainteresowanie, ponieważ początkowo zostały błędnie zidentyfikowane. Byli pomieszani z istotą, która wydawała się najmniej podobna do dinozaura: z człowiekiem. Dziwne, ale długa szyja i ogon, ciało jak jaszczurka, czaszka jak gad i inne cechy są po prostu ignorowane! Tylko fakt, że stworzenie było wielkości człowieka, sprawił, że wszyscy uwierzyli, że jest to pozostałość naszego przodka.

Po znalezieniu kilku innych skamieniałości tych stworzeń przez kilka dziesięcioleci wynaleziono nazwę “dinozaur” i ludzie uznali, że to wcale nie skamieniałości, ale gady. Fakt, że można pomylić jaszczura z człowiekiem, mówi, jak ludzie mogą się mylić.

Kilka tysięcy lat temu mastodonty i mamuty wędrowały po lodowatej ziemi. Wyglądały jak słonie, ale miały ciepłe futro i kły, długie na kilka metrów. Masowe znikanie gatunków, zmiana klimatu i polowanie doprowadziły do ​​ich zniknięcia. Podobnie jak współczesne słonie, zwierzęta te miały bardzo silne mięśnie w tułowiu, które były silniejsze niż inne mięśnie ich ciała.

Pień mamutów i mastodontów wymagał, aby w środku czaszki zwierzęcia był otwór. Nowoczesne słonie mają tę samą funkcję. Ludzie, którzy żyją w obszarach, w których żyją słonie, często widzieli czaszki zwierząt, więc znają tę funkcję. Inni, którzy znaleźli czaszki starożytnych krewnych słoni z gigantycznymi dziurami w środku, wyobrażali sobie to stworzenie jako olbrzymiego humanoidalnego giganta z jednym oczodołem. Legenda o Cyklopie wydaje się zakorzeniona w czasach, gdy ludzie znajdowali czaszki starożytnych zwierząt poza Afryką.

Jeżowce to cierniste stworzenia o okrągłym kształcie, skamieliny, które zwykle można znaleźć u wybrzeży. Należą do grupy zwierząt zwanych szkarłupni. Te stworzenia żyją na naszej planecie od setek milionów lat, a ich odlegli przodkowie pozostawiają po sobie masę skamielin. Chociaż starożytne jeżowce mają wiele wspólnego z nowoczesnymi gatunkami, ich skamieliny są od dawna brane za całkiem inne stworzenia.

W Anglii wierzono, że były to nadprzyrodzone korony, bochenki świętego chleba lub magiczne wężowe jaja. W Danii wierzono, że są to kamienie “burzowe”: wierzono, że zaczynają wydzielać wilgoć przed burzami, co pomogło ludziom przewidzieć niepogody.

Pięć linii znalezionych na skamielinach wielu jeżowce uznano za dobry znak, w Indiach przechowywano je jako talizman na szczęście. Magiczne moce związane z jeżowcami odzwierciedlają to, jak każda kultura je interpretuje. Uważano, że są w stanie wyleczyć ukąszenie węża, pomógł przygotować chleb, chronił przed burzą i przyniósł szczęście.

Wielu krewnych ludzi – małp – porzucało skamieniałości po sobie. Te skamieniałości są często błędnie interpretowane, zanim ludzie zaczęli myśleć o ewolucji człowieka. Skamieniałości, które znaleziono w Europie i Ameryce, czasami “udowodniły” istnienie różnych mitycznych postaci, wspomnianych w tej samej Biblii, na przykład o gigantach lub demonach. Inni mówili, że byli to przodkowie małp, chociaż współczesne małpy mają bardzo odmienne cechy.

Niektórzy uważają, że te szkielety należą do kosmitów, a nie do czarodziejskich potworów. Podobno znalezione skamieliny w Azji zainspirowały ludzi do tworzenia legend o yeti. Niektórzy uważają, że niektóre hominidy mogą współistnieć z człowiekiem, więc twórcy legend byli inspirowani nie przez ich skamieniałości, ale przez same żywe istoty.